Tak naprawdę to nawet nie wiem jak mam zacząć tutaj cokolwiek pisać. Umówiłam się sama ze sobą, że ten blog będzie moim pamiętnikiem i na początku mojej drogi byłam pełna zapału i pisałam conajmniej dwa, trzy razy w tygodniu. Pisałam o wszystkim co mi wpadło do głowy o codzienności, o radości, o trudności bycia emigrantem. Z czasem mój zapał opadł, sama przestałam dostrzegać magię w tym co powtarzalne i normalne. Do tego pojawił się Instagram i lekko przestałam nadążać z relacjami i tu i tam. Pomyślałam ok, w porządku to będzie teraz takie miejsce na duże wydarzenia, będę zapisywać to co nas w znaczący sposób zmieniło, dodało nam mądrości i doświadczenia, rozbawiło. Zawsze myślałam, że będę mówić tylko i wyłącznie o pozytywach, bo przecież co złego mogłoby nas spotkać? W najśmielszych snach nie wymyśliłabym tego co przyszło nam przeżyć w ostatnich miesiącach.

15 lat temu w Urzędzie Stanu Cywilnego na warszawskiej starówce, „świadomi praw i obowiązków (tak zupełnie na marginesie, nie jestem wcale pewne czy wówczas byliśmy świadomi czegokolwiek) wynikających z założenia rodziny…” rozpoczęliśmy naszą wspólną drogę.

wykorzystuje chwilę, kiedy moja rodzina jest zajęta wspólnym oglądaniem i mogę poczynić szybki wpis.

Czytaj dalej „Wesołych Świąt…” →

kiedy mam doła lubię pisać i zupełnie nie ma dla mnie znaczenia gdzie i jak to mi wychodzi. Pisanie to taka moja terapia. Jak nie ma obok komputera, czy tradycyjnego długopisu i kartki piszę w głowie. Mówiąc szczerze tam powstają najlepsze dzieła sztuki, chociaż niestety nigdy nie mają szansy ujrzeć światła dziennego, może dlatego, że kiedy siadam przed komputerem, włącza się moje Ego i zaczyna dominować. Każdy z nas je ma, to taki mały (a czasami nawet bardzo duży chochlik w nas), który potrafi nas w naszych własnych oczach wynieść na zbyt wybujałe wyżyny, skąd trudno dostrzec prawdziwą rzeczywistość. Ja z moim Ego staram się pracować i je uciszać, ale przecież Ono wie lepiej i często przez nie przegrywam. Czytaj dalej „niedzielny oddech…” →